مجموعه داستان مادرها و مادربزرگهایی شبیه من تازهترین مجموعه داستان منتشر شده در کتاب نیستان به قلم مریمالسادات میرحسینی است. این اثر با وجود اینکه نخستین کتاب داستانی منتشر شده از سوی نویسنده خود به شمار میرود از چند منظر مخاطب را با نویسندهای خوش آتیه مواجه میسازد.
مجموعه داستان مادرها و مادربزرگهایی شبیه من تازهترین مجموعه داستان منتشر شده در کتاب نیستان به قلم مریمالسادات میرحسینی است. این اثر با وجود اینکه نخستین کتاب داستانی منتشر شده از سوی نویسنده خود به شمار میرود از چند منظر مخاطب را با نویسندهای خوش آتیه مواجه میسازد.
داستانهای میرحسینی از سویی داستانهایی به شدت حسبرانگیز و با نگاهی نشات گرفته از روحیه عاطفی زنانه تالیف شده است. با وجود اینکه نویسنده در تمام کتاب سعی کرده استفاده فراوانی از کاراکترهای زن در خلق شخصیتهای داستانی به کار ببرد، این تلاش منجر به این نشده است که او در دام سانتیمانتالیسم ادبی بیافتد و زنانگی بر حس برانگیزی داستانهایش غلبه کند. زنانه نویسی در واقع در این اثر بستری است برای روایتی حس برانگیز و خلق زاویه دیدی بدیع و انسانی برای انتقال مفاهیم مورد نظر نویسنده که به شدت انسانی است.
بسیاری از داستانهای این اثر را با وجود تعلیق و فراز و فرودهایش میتوان همانند یک تابلوی نقاشی ساعت ها به نظاره نشست و از مناظر مختلف اتفاقات شکل گرفته در آن را مورد توجه قرار داد.
مفاهیمی مانند مرگ، زندگی، خانواده و حتی ایثار در این مجموعه خود را به خوبی پیش چشم مخاطب متبلور میکنند و توانایی نویسنده در تعریفی تازه و بدیع از خود را به رخ مخاطب میکشند.
از دیگر ویژگیهای این اثر باید به زبان و فضاسازی زبانی بسیار پخته و تکنیکی آن اشاره داشت. میرحسینی در داستانهای این کتاب سعی کرده زبان را در خدمت فضاسازی برای روایت در بیاورد. گاه در یک داستان شاهدیم که نویسنده با تلفیق زبان واقعیت و رویا و حتی استفاده از استعارههای زبانی اسطورهای سعی دارد تا مخاطب را به فضای داستان نزدیک کند و گاه در یک داستان دیگر از این مجموعه شاهدیم که زبان با کمال ایجاز و سادگی و دور شدن از هر نوع هجو و کلات اضافه سعی کرده است تا بیشتری پتانسیل را در خدمت حس برانگیزی برای مخاطب داشته باشد.
میرحسینی در این مجموعه سعی کرده تا بیشترین وامگیری از المانهای زندگی خانوادگی را برای خلق موقعیتهای داستانی مورد استفاده قرار دهد و از این منظر داستانهای او را نه تنها نمیتوان مونولوگهای موقعیتی و روایی قهرمانهایش دانست بلکه میتوان به جرات آنها را تلاشی برای کشف و بازگو کردن دیالوگهای بدیع و موقعیتهای خاص داستانی در فضای اجتماعی امروز ایران به شمار آورد.