افسانه سیب ننه جون

در سنت داستان‌نویسی ایرانی، قصه‌گویی به سنت هزار و یک ‌شب که شامل داستان‌هایی است که پایه آنها بر اتفاقی عجیب و باورنکردنی شکل می‌گیرد و در دل خود مخاطب را با قصه‌ها و قهرمان‌ها و رویدادهایی عجیب و بدیع روبرو می‌کند امری رایج است و این دست از آثار کما بیش در جریان ادبیات کودک و نوجوان ایرانی با اقبال‌ترین و پرطرفدارترین داستان‌ها به شمار می‌رفته‌اند.

داستان «افسانه سیب ننه‌جون» نیز با تکیه بر چنین روایت کهنی با مخاطب خود روبرو می‌شود. مادربزرگی سیب جادویی و سخنگو به نوه خود هدیه می‌دهد و سیب در نخستین مواجهه خود با دختر او را به دنیای خیالی و عجیبی که ساخته و پرداخته داستان‌هاست هدایت می‌کند و این اتفاق آغاز هزار توی داستانی این کتاب است.

آقایاری در کتاب خود به درستی و با درکی صحیح از آنچه مخاطب نوجوان این دست آثار با آنها مواجه است و نیز با توجه به اقتضا مخاطب ایرانی ادبیات که به هر تقدیر به داستان‌های فولکلور بی‌علاقه نیست، داستانی عجیب خلق می‌کند که هر دو گونه از این مخاطبان را با خود همراه می‌کند؛ به ویژه اینکه این داستان برای جلو رفتن روایت داستانی خود به هیچ رویداد متافیزیکی و یا بیان سنگین روایی متمسک نمی‌شود و سعی می‌کند در بستر واژگانی بسیار ساده و قابل فهم داستانی را با مختصات فکر و درک هر دو دسته از مخاطبان یاد شده خلق و به پیش ببرد.