لبه آب

رمان «لبه آب» تازه‌ترین اثر هادی خورشاهیان است. نویسنده‌ای پرانرژی که ابایی ندارد مانند یک جوان قبراق، پیوسته بنویسد و رمان منتشر کند که همگی متفاوت از دیگری هستند و به موضوعاتی می‌پردازند که از قضا برای مخاطب رمان فارسی نا‌آشنا نیست. خورشاهیان در «لبه آب» نیز به سراغ چنین مضمومنی رفته. او داستانش را از روز حادثه تروریستی مجلس شورای اسلامی شروع می‌کند. شخصیت‌هایش را در دل و حاشیه این رویداد علم می‌کند و با زبانی که گاه به طنازی قابل قبولی وارد می‌شود در دل این ماجرا به پیش می‌برد.

خورشاهیان جرات و جسارت بسیاری در دیالوگ‌نویسی دارد و شاید بتوان گفت که «لبه آب» نیز حاصل همین جسارت است. او بیشتر از اینکه به دنبال فضاسازی برای توصیف موقعیت سوژه‌هایش باشد، با وجود اینکه از این کار غفلت نمی‌کند، سعی دارد با دیالوگ‌نویسی و توصیف موقعیت فیزیکی و زبانی از سوژه‌هایش آنها را پیش چشم مخاطب به تصویر بکشد و در معرض دید قرار دهد.

«لبه‌آب» رمانی پرکشش و پرحادثه است. قهرمان رمان در روز حادثه تروریستی مجلس در جلوی آن دیده می‌شود که با مردی غریبه و یک زن وارد یک مغازه خالی می‌شوند و همین مساله و تصویری که از آنها گرفته شده یک کشمکش جذاب داستانی را پیش روی مخاطب قرار می‌دهد.

خورشاهیان نویسنده‌ای است که اقتضاء نگارش هر سوژه را به خوبی حس می‌کند. پرکاری او مانع از کشف سوژه‌های بکر و نیز متفاوت و متنوع نوشتن آثارش نمی‌شود. مخاطبش را به خوبی می‌شناسد و می‌داند برای او هر مساله‌ای را باید چگونه بازگو گرد. این ویژگی‌هاست که در مجموع از او نویسنده‌ای ساخته که می‌داند چطور برپایه نیاز مخاطبش اثری بنویسد که از سویی سفارشی به شمار نیاید و مختصات ادبی یک داستان بلند را داشته باشد و از سوی دیگر مخاطبش را نیز اقناع کند و لحظات مفیدی را برای او فراهم سازد.

«لبه آب» داستانی است بلند که از چند منظر می‌توان به آن توجه جدی داشت. نخست انتخاب جسورانه سوژه، دوم انتخاب زبان طنز، سوم استخدام زبانی که هر یکی از شخصیت‌های قصه را می‌توان به واسطه آن در ذهن مجسم کرد و تیپ اجتماعی و فکری آنها را متصور بود و در نهایت به کار گرفتن صحیح تعلیق و خرده داستان‌هایی که هر کدام از آنها مانند قطعات یک پازل در ساختن و شکل دادن به یک رمان نقش مهمی را ایفا می‌کنند.