گزارش اندوه

رمان و ادبیات سیاسی اجتماعی یکی از مهم‌ترین دستاوردهای چهاردهه انقلاب اسلامی است، اتفاقی که تا پیش از آن با و جود رمق داشتن و حیات آن، جلوه‌های قابل اعتنایی از خود بروز نداده است. انقلاب اسلامی و به دنبال آن دفاع مقدس و تحولات سیاسی و اجتماعی ایران پس از انقلاب اما بستر و زمینه‌ای قابل اعتنا برای ظهور و بروز این پدیده را ایجاد کرد و نویسندگان زیادی با قوت و توان مختلف در شکل‌ها و نسل‌های متعددی به این پدیده ورود پیدا کرده و در آن به خلق اثر پرداختند.

با این همه در سال‌های پس از انقلاب و به ویژه در دهه اخیر تولید رمان‌هایی که از سویی بتواند راوی زندگی و تحول یک انسان و یک نسل در گذر زمان باشد و از سوی دیگر داستانی را به عنوان زیربنای خلق رمان در اختیار داشته باشد کمتر موفق بوده است؛ یا نویسندگان علاقه‌ای به شکست و خروج از پیله تنهایی و ذهن اتوپیایی خود نداشتند و یا در این خروج موفقیت چشمگیری از خود نشان ندادند.

با چنین دیدگاهی است که می‌توان رمان «گزارش اندوه» را یک اتفاق ادبی در بستر ادبیات به شدت شخصی‌شده این روزهای ایران به شمار آورد. اتفاقی که هر دو ویژگی ذکر شده را در خود داراست.

محمود جوانبخت به عنوان نویسنده این اثر داستانی، در کنار نویسندگی، پیشینه و سابقه قابل توجهی در روزنامه‌نگاری دارد و بخش زیادی از تجربه و سبک روایی او وام‌دار این تجربه است. او در این اثر چنانچه از اسم آن پیداست با در هم آمیختن ژانر گزارش مطبوعاتی با داستان‌نویسی، به اثری داستانی دست پیدا کرده که بر پایه یک پلات داستانی قوی و حساب‌شده، به شیوه روایی گزارش که سبکی خواندنی و  آکنده از توصیف‌های کوتاه و به اندازه و نیز مشاهده‌های نویسنده در مقام راوی  و در عین حال حفظ خط روایی داستانی است، قصه‌ای جذاب را روایت می‌کند.

داستان «گزارش اندوه» یک داستان بلند بدون فصل است. داستانی که مخاطب باید همانند یک گزارش آن را یک نفس بخواند و در عین حال خلاقیت در آمیختن داستان با شیوه روایی گزارش‌گونه آن و نیز انتخاب کلمات و عبارت‌های ساده و فراموش کردن تکنیک و فرم‌های مختلف در روایت از آن اثری ساخته است که به راحتی می‌توان با نویسنده آن همذات پنداری کرده و با روایت داستانی او همراه شد.