چه کسی پنیر قورباغه را به گوسفند داد؟

شعر و ادبیات طنز در ایران دوره‌های مختلفی را طبع‌آزمایی کرده و امروزه می‌توان به جدیت اعلام کرد که این ادبیات درحال گذر از پرداخت و توجه سطحی به امروز و روزمره سیاسی و اجتماعی و رجوع دوباره به مرجع هست‌شناسانه زندگی و زیست است. به عبارت دیگر ادبیات طنز این روزها برای خود در حال کشف دنیا و جهان تازه‌ای است و سعی دارد فلسفه زندگی را دیگر بار و به شکلی تازه و البته با ادبیاتی بدیع تجربه و بازنمایی کند.

در این میان، آثار زیادی از طنز‌پردازان می‌توان یافت که با گذر از موضوعات روزمره و یکبار و حتی چند بار مصرف روزنامه‌ای، به سراغ موضوعات اجتماعی، فلسفی و هستی‌شناختی در زیست انسانی رفته و سعی کرده‌اند ضمن شوخی با آن، مخاطب خود را به زندگی و زیست تازه بر مبنای آن دعوت کنند.

رضی صائب از شاعران و طنز‌پردازان جوان کشور و از خطه مازندران، از همین خاستگاه به مقوله طنز اجتماعی ورود پیدا کرده است و در کتاب تازه خود با عنوان «چه کسی پنیر قورباغه را به گوسفند داد؟» سعی کرده تا برخی از مهم‌ترین چالش‌های فکری جامعه پیرامون خود و آنچه در جامعه برای رفع و رجوع آن جاری و ساری است را به نقد بکشد.

روش به کار گرفته شده توسط صائب در این کتاب استفاده از الگوی روایی جاری در جامعه برای حل معضلات اجتماعی است. برای نیل به این مقصود به سراغ کتاب‌های آموزشی در این زمینه رفته است که سعی دارند بر مبنای نوعی روانشناسی اجتماعی، مخاطبان خود را به سمت موفقیت و نوعی دیگر دیدن زندگی هدایت کنند. صائب با استفاده از همین الگو در نقیضه‌ای بلند و البته مکتوب، سعی کرده تا نوع نگاه رایج و جاری در جامعه به موفقیت، حریم و حدود شخصی و خودباوری را به چالش بکشد.

این در متن طنزآمیز خود سعی کرده با حفط الگوی نوشتاری کتاب‌های مشابه روانشناسی موفقیت، تمامی ساختارهای موجود در متن اصلی برای نیل به موفقیت را به سخره گرفته و البته در لابه‌لای متن خود نیز به شکلی ظریف تلنگرهایی به مخاطب وارد سازد تا او بتواند به پیرامون خود نگاهی تازه و دوباره بیاندازد و سعی کند روابط حاکم بر زندگی و زیست خود را بار دیگر و به شیوه‌ای تازه بازیابی کند.

کتاب «چه کسی پنیر قورباغه را به گوسفند داد؟» کتابی سراسر طنزآمیز است؛ کتابی که در هیچ بخش از آن نمی‌توان امری جدی پیدا کرد. از مقدمه متن تا تمامی دستورالعمل‌های ارائه شده توسط نویسنده در کتاب؛ همه طنزآمیز و توام با شوخی‌هایی است که نویسنده سعی کرده به اقتضای فضا از آن بهره ببرد و مخاطبش را به مقصود خود نزدیک کند.