وقت عاشقی

نصرالله قادری در میان مخاطبان فرهنگ و هنر ایران با نمایشنامه نویسی و کارگردانی تئاتر  و تدریس  و پژوهش در آن شناخته شده است. او همه حس و عاطفه‌اش در برداشت خود از یک روایت آئینی، ملی و یا اجتماعی را به طور کامل در نگار متون نمایشی‌اش منعکس و در نهایت متنی خلق می‌کند که کپی برابر اصل حس و حال اوست در هنگامه مواجهه با آن روایت.

قادری در سال های اخیر اما بیش از هر چیز به نگارش و بازنگارش روایت های تاریخی از زندگی بزرگان تاریخ اسلام پرداخته است و در تازه­ترین کتاب خود با عنوان «وقت عاشقی» عصاره‌ای از نگاه تیزبین و نکته‌سنج و در عین حال لطیف خودش را در مواجهه با حقایقی از زندگی معصومان (ع) به کام داستان کشیده است تا ماندگار و جاودان باقی بماند.

وقت عاشقی تازه‌ترین اثر مکتوب نصرالله قادری است. اثری در گونه نمایشنامه با مضمونی دینی. قادری در این اثر و در قالب یک متن نمایشی روایتی از زندگی و ذهن وهب نصرانی و همسرش که از عجیب‌ترین شهدای روز عاشورا به شمار می‌روند را بازگو کرده است.

وهب مردی نصرانی است که که در مسیر حرکت حسین بن علی به سوی کربلا به دست وی اسلام آورد و در زمره یاران وی در روز عاشورا قرار می‌گیرد. روایت شده که او در روز عاشورا ۲۵ ساله بود و تنها ۱۷ روز از ازدواجش می‌گذشته است.

روایت عاشقی و دلدادگی میان وهب و همسرش در بسیاری از متون مرتبط با تاریخ عاشورا و حوادث آن بازگو شده است. نمایشنامه «وقت عاشقی» نیز سعی کرده با بهره‌گیری از متون تاریخی و نیز فلسفی درباره عاشورا، روایتی از زیست و جهانبینی این دو یار سید الشهدا (ع) را پیش چشم مخاطب قرار دهد.

قادری نمایشنامه خود را با نثری شاعرانه و در عین حال حماشی شروع و به پایان می‌رساند. در همان عبارات نخست و با تصویرسازی خاص از صحنه نبرد قهرمان داستانش را نه وهب که همسر وی قرار می‌دهد و او را در مقام محور و مرکزیت روایت اسطوره‌ای خود به بیان چیستی و چرایی حماسی بودن حادثه عاشورا وا می‌دارد.

قادری در مقدمه‌ای که بر این اثر نگاشته است تصریح دارد که نمایشنامه وقت عاشقی تلاشی برای بازکویی تاریخ نیست و بیش از هر چیز در این اثر نگاهش به سمت تقلید به همراه تخیل است. وی تصریح دارد که در عین بازخوانی حادثه زندگی و شهادت وهب و به ویژه همسرش که محور این اثر نمایشی است، سعی در بازخوانی صرف تاریخی نکرده و تخیل را به انداره واقعیت چاشنی روایت خود کرده است. به قول خود او مراد از نگارش این اثر نه بازخوانی تاریخ که نگریستن به واقعه‌ای است که تمامی کاراکترهای آن حقیقی هستند.