می خواستم ببوسم ات باران گرفت

تاریخ اسلام سرشار از جلوه‌های قهرمانی و فداکاری زنانی است که در بزنگاه‌های تاریخ، نقش‌ تاریخی خود را به خوبی ایفا کرده‌اند .زنان‌ آزاده‌ای که‌ بر حسب‌ تکلیف‌ الهی خود، با حضور در نهضت‌ عاشورا نقش‌ زرین‌ فداکاری‌های‌ خود‌ را بر تارک‌‌ نهضت‌ مقدس حسینی ثبت کردند و باعث افتخار شیعه شدند. یکی از این زنان «طوعه» است که میلاد اکبرنژاد نمایشنامه «می‌خواستم ببوسم‌ات باران گرفت» را بر مبنای زندگی او تألیف کرده است.

طوعه از کنیزان اشعث ابن قیس بود و پس از زندگی پر فراز و نشیبی، در ایام رخداد واقعه عاشورا ساکن کوفه شد. او تنها زن و یا بهتر است بگوییم تنها انسانی است که در ایام نزدیک به عاشورا در کوفه به یاری مسلم‌ابن‌عقیل می‌رود و در میان بی‌وفایی اهل کوفه به پسر عم امام حسین (ع) در خانه خود پناه می‌دهد.

این نمایشنامه بلند از دستگیری و گفتگوی طوعه و عبیدالله ابن زیاد در دارالعماره کوفه شروع می‌شود و در ادامه به داستان حضور و قیام مسلم در کوفه منتهی می‌شود.

از ویژگی‌های این متن نمایشی می‌توان به زبان ویژه آن اشاره کرد که بر خلاف سایر آثار از این دست به شیوه بیانی امروزی و نه تاریخی نوشته شده است. اکبرنژاد سعی کرده با خلق زبان محاوره‌ای ویژه پیرامون روایت خود دراماتوژی این نمایشنامه را با توجه به داستان مشهور آن رنگ و بوی تازه‌ای ببخشد. از سوی دیگر نویسنده در نوع نگارش دیالوگ‌های خود به نوعی واکاوی فکری و روانشناسانه از شخصیت‌های داستانی و تاریخی این اثر وارد شده است. با این اعتبار این نمایشنامه را باید تلاش برای بازآفرینی و نمایش دادن دوباره برخی از صفات و شخصیت‌های انسانی دانست که در بستر تاریخ منجر به اتفاقات تلخ و شیرین بسیاری شده است و هیچ جا بهتر از بستر درام نمی‌تواند آنها را بار دیگر در دل مخاطب زنده و نسبت به خود به فکر وادارد.