من آلیس نیستم، اما اینجا همه چیز عجیب است

«من آلیس نیستم، اما اینجا همه چیز عجیب است!» مجموعه چهار نمایشنامه‌ از علیرضا غفاری است.
نمایشنامه‌های غفاری در این اثر را بیش از هر چیز می‌توان حاصل تلاش نویسنده در مزه‌مزه کردن فرم‌های متفاوت در بیان محتوا دانست. تلاشی که غفاری طی آن، از سُریدن به سمت تجربه فرم و تکنیک نگارش و غلبه آن بر محتوا دوری گزیده است.
نمایشنامه‌های غفاری از این منظر همگی دارای تنه و بدنه محتوایی مشخصی هستند که راوی سعی کرده به جای روایت و ارائه سرراست و مستقیم آن، از مناظر مختلف دست به پرورش آن زده و به شیوه‌ای اقدام به انتقال آن کند تا مخاطب نیز بیش از سایر آثاری از این دست، در مواجهه با آن برای خود نقشی در فهم این محتوا قائل شود. به عبارت دیگر تلاش غفاری در این نمایشنامه‌ها را می توان معطوف تجربه تکنیک‌های متعدد در روایت محتوا توسط نویسنده برای دخالت دادن مخاطب در شکل‌دهی به محتوا دانست؛ که این موضوع در برخی از نمایشنامه‌های این مجموعه به صورت مستقیم و در برخی دیگر به صورت مستتر قابل ردگیری است.
نخستین نمایشنامه از این مجموعه با عنوان «من آلیس نیستم، اما اینجا همه چیز عجیب است» را از همین منظر می‌شود تجربه‌ای دانست که در آن یک مفهوم مستقل از چند زاویه و نقطه نظر به مخاطب ارائه می‌شود. غفاری در این نمایشنامه سعی کرده است تا از زبان حس‌برانگیزی در حیوانات به نقد برخی از حالات و رفتار انسان معاصر بپردازد. او برای این منظور و درقالب روایتی صریح و البته به تعبیر خود شاعرانه به نقد صریح انسان و نگاه انسانی حاکم بر جوامع پیرامون خود پرداخته؛ که در نوع خود بسیار قابل توجه و خواندنی است.
بازخوانی روایت‌های شاعرانه غفاری در بندهایی از این نمایشنامه می‌تواند برای بسیاری از علاقه‌مندان به نمایش‌نامه‌نویسی تمرین خوبی برای بیان در لفافه و منتقدانه برخی مفاهیم انسانی به شمار رود.
نمایشنامه «سیاووش به روایت من» حاصل تلاش نویسنده برای قلم زدن در وادی خلق گروتسک و طنز سیاه است. در این نمایشنامه که محور آن بر پایه برخی از شخصیت‌های شاهنامه شکل گرفته است، غفاری تلاش کرده تا چهارچوب‌های رفتاری و زندگی اجتماعی پیرامون خود را به نقد بکشد. هر چند که برخی نمادهای به کار رفته در این نمایشنامه برای مخاطبانش ناآشنا نیست؛ اما تلاش نویسنده در سامان دادن به چهارچوب انتقادی موجود در ذهن خود در قالب این متن خواندنی از آب در آمده است.
نمایشنامه «هزار توی زندگی» در این مجموعه نیز حاصل تلاش نویسنده در ایجاد ساختار اجرایی تازه‌ای در اجرای نمایش است؛ که در آن استفاده از مخاطب برای ایفای نقش در کنار استفاده از المان‌های مشخص موجود در زندگی انسانی به خدمت نویسنده در آمده است.
نمایشنامه «آدم و حوا» به عنوان آخرین اثر این متن، از قدرت نویسنده در به کار بردن اسامی برای نماد سازی به منظور ساخت یک تیپ فکری توسط آنها، استفاده به جایی برده است.
حضور اسامی مانند آدم، حوا، بشر، زوج البشر، دخت البشر، ابن البشر، افسون و اسامی از این دست شاهد این مدعاست که نویسنده با تیپ‌سازی پیرامون آنها در صدد نوعی نقد جامعه‌شناسانه از جامعه انسانی پیرامون خودش است.