طعم گس زندگی

حمیدرضا منایی با انتشار رمان سه جلدی «برج سکوت» نوید تولد یک نگاه و نویسنده تمام عیار را به ادبیات داستانی ایران داد. نویسنده‌ای به شدت جزئی‌نگر؛ البته به درون انسان و زیست او، و چیره دست در توصیف و پیوند زدن درون و روان او با ظاهری که با این درون نمود و بروز پیدا می‌کنند.

منایی در نویسندگی به آنچه بن‌مایه‌های فکری و روانی انسان امروزی را شکل می‌دهند توجه می‌کند و بر همین اساس است که چهارچوب‌های زیستی انسان و آنچه برای او در درون زندگی رخ می‌دهد را محل اعتنا و توجه خود نشان می‌دهد.

مجموعه داستان «طعم گس زندگی» که مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه منایی است با همین نگاه نوشته شده است و برای مخاطبان او در ذات خود مسیری که او را مبدل به نویسنده‌ای شش دانگ کرده است را به نمایش می‌کشد.

این داستان‌ها در خلال سال‌های ۱۳۸۶ و ۱۳۸۷ نوشته شده است و نمایشی از طرز فکر و اندیشه او در سال‌های پیش از تألیف «برج سکوت» است.

منایی نویسنده‌ای با دغدغه‌های اجتماعی است. سانتی‌مانتالیزم ادبیات شهری در او راهی باز نکرده است. زبانش نرم و توام با تلخی است. روان و ساده زاویه دید و شکل طرح موضوعش را پیدا می‌کند و در همه داستان‌هایش بیش از موقعیت داستانی و چفت و بست کردن حوادث به نمایش و شرح مکتوب انسان در چهارچوب زیستی معاصرش متمایل است. او از خلال توصیف نمونه‌هایی از زیست انسان در بستر جامعه پیرامونی او سعی دارد تا نمایه‌ای از آنچه انسان در خلال این زیست و زندگی خود را به آن مبتلا کرده است به نمایش بگذارد؛ چیزی که در نخستین داستان این مجموعه از آن با عنوان از درون گندیده شدن بدون هیچ نشانه‌ای یاد شده است.

آنچه در داستان‌های کوتاه منایی رخ داده است و در نمونه‌ای اعلاتر و پیش از این در «برج سکوت»، حس و ادبیاتی است برخاسته از نوعی نگاه که ادبیات و نویسندگی را صرفا ارضاکننده خواست و درون نویسنده نمی‌داند و از کنار آن سعی دارد درون مخاطبش را تسخیر و آن را به شکلی اساسی به چرخش و بازسازی وادارد. ادبیاتی که یقین دارد رسالتی بیش از پرکردن اوقات فراقت برای خود باید متصور باشد و مخاطبش را به دنبال خود به سمت و سویی می‌کشاند که زیستی پربارتر و هدفمند در آن برای خود متصور خواهند بود.