راز ادوین درود

«راز ادوین درود»، آخرین اثر ناتمام چارلز دیکنز، نویسنده‌ سرشناس انگلیسی است که در سال ۱۸۷۰ شروع به نوشتن آن کرد ولی درگذشت او در همین سال این اثر را به نوعی ناتمام باقی گذارد.

این کتاب با ارائه عناصر معمایی و تعلیق در دل داستان خود نویسنده‌اش را به عنوان یکی از پیشگامان ژانر داستان‌نویسی جنایی و رازآلود در زمانه خود مطرح می‌کند. این موضوع زمانی خود را با اهمیت نشان می‌دهد که بدانیم عمده شهرت دیکنز در داستان‌سرایی و نوشتار در خلق شخصیت‌های به یادماندنی بر مبنای واقعیات پیرامونی او بوده است و ریشه در اتفاقاتی داشته که خود او از نزدیک لمسشان کرده است اما او در این اثر با فاصله گرفتن از این شاخص به سراغ داستان‌پردازی معمایی رفته است.

داستان «راز ادوین درود» در شهر کوچکی به نام کلسترهام و حول شخصیت‌ ادوین درود، دایی‌اش جان جاسپر، و دوستان و خانواده‌ی آن‌ها می‌چرخد. جاسپر، معلم موسیقی کلیسا و یک معتاد به افیون است که نقش محوری در داستان داشته و به روزا باد، نامزد ادوین و شاگرد خودش، علاقه‌مند است. داستان اما با ناپدید شدن ادوین درود وارد رمزآلودگی و معمای اصلی خود می‌شود. ادوین به کجا رفته و چرا ردپایی از خود بر جای نگذاشته است؟

«راز ادوین درود» شخصیت‌هایی پیچیده و چندبعدی را پیش روی مخاطب ترسیم می‌کند. نویسنده با بهره‌گیری از نثر روان و توصیفات دقیق خود، محیط‌ها و شخصیت‌های متفاوتی را به تصویر می‌کشد و از همین رهگذر نیم نگاهی نیز به مسائل اجتماعی و اخلاقی زمانه خود دارد، از جمله اعتیاد به افیون و وضعیت زنان در جامعه انگلستان در ابتدای قرن نوزدهم.

مفاهیمی مانند عشق، حسادت، اعتیاد، و جنایت در جای جای این داستان پیش چشم مخاطب می‌نشیند البته نویسنده نیز با مهارت تمام تعلیق را در داستان برای بازگویی آنها حفظ می‌کند و خواننده را به کشف و حل معمای ناپدید شدن ادوین درود می‌کشاند.

کتاب «راز ادوین درود» به دلیل ناتمام ماندن نگارش در زمان حیات دیکنز، همواره در معرض بحث‌ها و تفسیرهای مختلفی بوده است، اما این اثر بیش از هر چیز نمایش دهنده استعداد و خلاقیت دیکنز در داستان‌نویسی رمزآلود و جنایی است.

در سال‌های پس از مرگ نویسنده بسیاری از نویسندگان و پژوهشگران تلاش کردند تا پایانی برای این اثر بنویسند که این رویداد نیز خود بخشی از جذابیت این رمان به شمار می‌رود و جایگاه ویژه‌ای در میان آثار این نویسنده به خود اختصاص داده است و البته هم‌چنان به عنوان یکی از آثار مهم در ادبیات کلاسیک شناخته می‌شود.