جشن جنگ

احمد دهقان نویسنده عجیبی نیست. خیلی ساده و سرراست حرفش را زده و می‌زند و برای همین است که بارها پیش از این اعلام کرده است که در نوشتن تنها و تنها با موضوع جنگ است که دست به قلم می‌برد. با اینکه در روزهای اخیر گفته است که سوژه‌ها و موضوعات غیرجنگی هم برای نوشتن کشف و ثبت کرده است اما باز هم تاکید کرده است که قصد ندارد چیزی جز جنگ را دستمایه نوشتن قرار دهد. او در دل جنگ به دنبال چه روایتی برای جامعه خودش است؟ در دل رفتارهای ناهنجار اجتماعی امروز چه چیزی چشم و جان او را به خود مشغول کرده است که برای آنها تنها و تنها در جنگ پاسخی پیدا کرده است؟

برای کشف راز تمامی این سوالات و آنچه در جان و ذهن او می‌گذرد، مجموعه داستان «جشن جنگ» پاسخ‌های کاملی دارد. «جشن جنگ» تازه‌ترین اثر داستانی دهقان است که چند سالی است برای تألیف آن وقت صرف کرده است. دهقان نویسنده‌ای است که سادگی در کلام را در عین پیچیدگی در فضاسازی و شخصیت پردازی و ترسیم موقعیت‌های جنگی شگرد خود کرده. در «جشن جنگ» اما در کنار هر دوی اینها تراوش حسی انسانی از دل داستان را بیش از هر چیز نمایش داده است.

دهقانِ «جشن جنگ» نویسنده‌ای عصیان کرده از روزگاری است که ارزش‌ها و معانی را تهی کرده است و او حالا در دل روایت از جبهه و یا انسان‌های باقی مانده از جبهه به دنبال کشف و یادآوری دوباره این معانی است. او چه در وقتی که داستانی درباره اجرای یک نمایش می‌نویسد و در آن خوی خون‌طلب جامعه و حس بی‌تفاوت آنها نسبت به مرگ یک انسان را در کنار تجربه و نمایش چهره واقعی انسانی که آن را لمس کرده و به همین خاطر از آن تبری می‌جوید و چه در وقتی که داستانی جنگی روایت می‌کند که در آن شجاعت در کنار صدق در کلام و پایداری در رفاقت مایه داستان می‌شود همواره به دنبال این خط تماس است که در جنگ و موقعیت سخت آن می‌توان بسیاری از احساسات ناب را بار دیگر در کالبد زندگی تهی شده از معنای امروز قرار داد و جامعه را به سمت کشف روحی تازه برای جسم بی‌جان خود حرکت داد.

احمد دهقان در «جشن جنگ» به تعبیری حکم یک باستان‌شناس را دارد. باستان‌شناسی که از دل کشف و نمایش آنچه پیدا کرده است سعی دارد گذشته باشکوه مردمی را به آنها نشان دهد که شاید امروزه چیزی همانند آن را در زندگی خود حس نمی‌کنند و این شکوه نه از جنس تفاخر که از جنس کشف لحظه‌ها و دم‌های انسانی برای زندگی کردن است.