بی خلوتی

ادبیات جوان ایران، ادبیات ایده‌های نو است. ادبیاتی که می‌توان آن را غنایی اما نه با تعریف متعارف آن به شمار آورد. غنا در این ادبیات حاصل امواج کلماتی است که اندیشه‌های بلند بسیاری از جوانان داستان‌نویس معاصر ایران را در دامان خود به فراز می‌رساند و ارج می‌نهد. غنایی که موج حس‌برانگیزی ناشی از روایت زندگی‌های عادی و فراموش شده در ساختار جامعه معاصر ایرانی است و کلمات را این موج در دل خود چنان به طرب می‌افکند که داستان پیش چشم مخاطب، او و حس او را به لرزش و صدا در می‌آورد که اینک فصل و زمانه‌ای تازه برای گفتن آغاز شده و تو نیز باید دست در دستان من به این بزم آیی.

مجموعه داستان «بی‌خلوتی» اثر مریم ساحلی در زمره چنین داستان‌هایی است. داستان‌هایی که نوشته شدنش نه برای افزودن چیزی به ادبیات که برای افزودن چیزی به زندگی مخاطبانشان است؛ داستان‌هایی که قرار است بخشی از ناکجای ذهن و زندگی مخاطبان خود را حرکت غنایی ببخشند و حس و عاطفه و شوق‌انگیزی را در آنها به حرکت درآورند.

«بی‌خلوتی» مجموعه‌ای است آکنده از ایده‌های داستانی درون و برون‌گرا. اثری که مخاطب خود را دائماً به تأملی شاعرانه در برش‌هایی از زندگی جاری در بطن جامعه زیستی ایران معاصر دعوت می‌کند. داستان‌هایی که بی‌آنکه اصرار داشته باشند تا در جغرافیا و یا موقعیت زیستی ویژه‌ای روایت شوند، از حیث ایده و پلات داستانی مخاطب خود را شگفت‌زده می‌کنند و این شگفت‌زدگی نیز نه ناشی از سر حوادث که از حیث سرنوشتی است که داستان برای مخاطب خود تدارک دیده و به کار روایت آن دست زده است.

«بی‌خلوتی» به همین اعتبار داستانی است برای خلوت اهالی داستان، برای خواندن و مزه‌مزه کردن در خاص‌ترین لحظاتی که خواندن تنها پدیده‌ای است که در دنیای رنگارنگ صفر و یک‌های دیجیتالی، به کار آمده و جادوی کلمات جای خود را به جادوی دیجیتال داده است.

زبان شاعرانه و انتخاب زاویه دید صحیح در کنار بیان استعاری داستان‌ها و فرار از افتادن در دام روایت‌های ساختارشکن و روشنفکرمآبانه را می‌توان مهم‌ترین ویژگی داستان‌های این مجموعه به شمار آورد که در هر یک از آثار آن به شکلی خود را به نمایش می‌کشد.