ابژۀ لاو

داستان کوتاه مدیومی ادبی است که در تاریخ ادبیات معاصر ایران بیش از هر چیز با سوژه‌های اجتماعی و سیاسی همراه شده است. بسیاری از نویسندگان این مدیوم، در بزنگاه‌های مختلف تولید ادبی خود، ظریف‌ترین و لطیف‌ترین اظهار‌نظرهای خود را در قالب این مدیوم به ثبت رسانده‌اند. با وجود اینکه بسیاری از منتقدان فضای داستان‌کوتاه‌نویسی در ایران را فضایی جدی و قابل اعتنا نمی‌دانند اما کماکان بسیاری از اتفاقات مهم ادبی معاصر ایران در این مدیوم در حال رخ دادن است و از لابه‌لای سطور داستان‌های کوتاه نویسندگان جوان می‌توان به مهمترین اتفاقات و پدیده‌های ادبیات معاصر ایران دست پیدا کرد.

مریم راهی در زمره نویسندگان جوانی است که با پنج اثر داستانی در قالب رمان، وقتی ششمین اثرش در قالب داستان کوتاه می‌گنجد باید به این مسئله اندیشید که این داستان‌ها باید حرف‌ها و نکته‌های مگوی او در مقام نویسنده باشد. حرف‌های مگویی که نخواسته و یا میسر نبوده تا در قالب داستان بلند از آنها سخنی به میان آورد و به همین اعتبار باید بسیار خواندنی و محل تأمل باشد.

«ابژه لاو» شامل یازده داستان کوتاه است. راهی این مجموعه را با روایتی جایگزین مقدمه و با عنوان گفتگوی پیامبر و انسان آغاز می‌کند و در آن خبر از چرایی و چگونگی اعطای نعمت رؤیا به انسان سخن می‌آورد. رؤیایی که به او کمک می‌کند تا بتواند بسیاری از آنچه را که در زندگی و زیست زمینی خود امکان تحقق برایش فراهم نمی‌بیند را مشاهده و باور صادقه کند.

وی در ادامه، جهان داستانی خود را با آثاری در فضای خیال‌انگیز و وهم‌آلود پیش می‌برد. داستان تماس تلفنی مشکوک زنی با مردی که او را با خود به دنیای خیالی و وهم‌انگیز می‌برد و مرزی زیبا میان خیال و واقعیت را در داستان ترسیم می‌کند. راهی تجربه و توانایی خود در داستان‌نویسی در فضایی که خیال لازمه آن بوده است را در جانمایه این داستان‌ها گنجانده است و موفق به خلق داستان‌هایی شده است که هم بی‌بهره از سادگی نیستند و هم بهره‌مند از نثری شاعرانه و در عین‌حال خیال‌انگیز.

کتاب نیستان پیش از این از مریم راهی؛ رمان­های برپا، یوما، فردا مسافرم، در خواب­هایم و گنامینوها قدر آدم را نمی‌دانند را منتشر کرده است.