آن قدر خوب که نمی تواند واقعی باشد

مجموعه داستان «آن­قدر خوب که نمی‌تواند واقعی باشد» شامل داستان‌های برگزیده جایزه ادبی اُ. هنری در سال ۲۰۱۷ است که با ترجمه مائده رحماندوست منتشر شده است. کتاب فوق در راستای انتشار تمامی آثار برگزیده در این جایزه ادبی در قالب یکصد عنوان از سوی انتشارات کتاب نیستان منتشر شده است. جایزه اُ. هنری که هرساله به داستان‌هایی کوتاه که مفهوم و یا ارزشی استثنایی را در درون خود منتقل می‌کنند اهدا می‌شود، جدای از انتخاب اثر برگزیده دست به انتخاب آثار دیگری نیز می‌زند که از سوی هیات داوران این جایزه شایسته تقدیر شناخته شده‌اند و در قالب یک کتاب سالانه منتشر می‌شود.

در کتاب فوق ۱۷ داستان کوتاه از نویسندگانی چون میشل هانیون، جونیو پلانکت، آلان روسی، پائولا پرونی، ماری لاچیپل، جوزف اونیل، شروتی سوامی، میث ایسنر، هیتر مانلی و… پیش روی مخاطبان ایرانی قرار گرفته است.

در مقدمه این اثر که از سوی سرویراستار این دوره از این جایزه ادبی تألیف شده است عنوان شده که این مجموعه هفتاد و هفتمین اثری است که در این قالب از سوی جایزه اُ. هنری و بنیاد آن در دست تولید قرار گرفته است که شامل آثاری است که در مجلات آمریکا و کانادا منتشرشده است.

وی همچنین درباره این کتاب و روح حاکم بر داستان‌های آن می‌نویسد: مهم است که باور کنیم داستان کوتاه چه چیزی نیست: داستان کوتاه، حکایت و مثل و بخشی از یک رمان و یک انشاء یا مقاله نیست. گاهی اوقات داستان­های کوتاه گنگ و مبهم تمام می‌شوند، ولی نمی‌توانند با پایانی نامشخص داستان کاملی به حساب آیند. گاهی اوقات خواننده در پایان یک داستان کوتاه احساس می­کند که از یک تخته سنگ به پایین پرتاب شده است؛ چه اتفاقی افتاد؟ قرار است چه اتفاقی برای آنها بیفتد؟ اگر خواننده در انتها با چنین سؤالاتی مواجه شود، این نشان می­دهد که احتمالا هنوز شکل داستان درست نیست.

اگر معنا و امتداد پایان یک داستان را متوجه نشویم، اگر من همان قطعیتی را که در خروج یک فرد از در احساس میکنم، احساس نکنم، این نشان می­دهد که یک جای کار ایراد دارد. شروع داستان کوتاه حتی بیشتر از انتهای آن احتیاج به توجه نویسنده و خواننده دارد. خواننده باید سریعا درگیر داستان شود. البته این مسئله به این معنا نیست که خوانندگان حتما باید ابتدای داستان را متوجه شده و بفهمند. تنها به این معناست که نویسنده در قرار دادن ما در دنیای داستان موفق بوده است، و ما آن قدر با آن درگیرشده‌ایم، و احساس کنجکاوی و تعهد نسبت به آن داریم که نمی­خواهیم تا انتها رهایش کنیم.