آمین

ای پناه پناه‌جویان

می‌ستیزم، می‌هراسم، می‌گریزم

می‌ترسم

از زبانی که زیبا نمی‌گوید

غیبت می‌کند، تهمت می‌زند

و در آتش خشم تو می‌سوزد

ای مهربان‌تر از هر مهربان

ای دور‌کننده از آتش

زبان مرا

از گناه‌های این چنین تلخ و سیاه دور کن

قسمتی از مناجات نامه‌ی آمین اثری از محمد‌مهدی رسولی را در بالا خواندید.

یکی از ویژگی‌های انسان، نیاز به لذت است؛ هم جسم او لذت طلب است و هم روحش. با این تفاوت که لذت جسمی همگانی است و زود درک می‌شود، ولی لذت روحی ـ معنوی چنین نیست و همه کس از آن بهره‌مند نخواهد بود، بلکه شرایط و مقدمه‌هایی دارد که اگر رعایت شود و مدتی استمرار یابد اندک‌اندک به دست می‌آید و اگر حاصل شد، به یقین، با هیچ لذت مادی نمی‌توان آن را مقایسه کرد.

محمد‌مهدی رسولی علاوه بر تحریر این مناجات‌نامه تصویرگری کتابش را خود بر عهده گرفته است و نقش و متن را چنان زیبا کنار هم چیده که مخاطب‌، غرق در حال و هوای عرفانی می‌شود. مناجات‌های او به سبب شور، عمق و حال که در آن‌ها وجود دارد دل‌های کوچک و بزرگ را صید کرده است. مناجات‌نامه ستایش و ثناهای خواجه عبدالله انصاری به شکل جملات کوچک یا شعر می‌باشد. بیشتر مناجات‌ها در وصف عظمت پروردگار و درخواست حمایت و عشق از درگاه الهی می‌باشند. بیشتر مناجات‌ها در وصف عظمت پروردگار و درخواست حمایت و عشق از درگاه الهی می‌باشند. با این همه می‌توان گفت که آمین، صرف نظر از جنبه ادبی آن، از جنبه فنی آن نیز به عنوان ابزاری برای بیان معانی عرفانی شایان اهمیت است. آمین‌، هر چند متونی عرفانی است، از جهت تعلیمی و حکمی نیز برای کودکان و نوجوانان قابل توجه است. مناجات‌نامه‌ها بخش مهمی در حوزه‌ی دین، عرفان و ادبیات ملت‌ها هستند و با وجود تفاوت‌های زبانی و محتوایی همچنان دارای ارزش و اعتبارند، تا حدی که می‌توان از آن به عنوان سرمایه بزرگ فرهنگی ـ دینی یاد نمود . این اهمیت مبتنی بر دلایلی است که عبارتند از: مناجات‌نامه‌ها موجب آشکار شدن تفکرات، احساسات و سخنان مخفی آدمی در رابطه با خدا است.
انسان‌ها در آن به طور غیر‌مستقیم دعوت به‌، خدابینی و تحکیم رابطه با او ، ژرف‌نگری درباره‌ی زندگی خود و جهان، اعتراف به گناهان و گریز از پلیدی‌ها، آخرت‌گرایی‌، ایده‌آل‌طلبی‌، مثبت‌اندیشی، شایستگی‌های رفتاری، حق‌مداری‌، طلب بخشش و رحمت‌، امید و رستگاری می‌گردند. و همین‌طور از جنبه‌ی ادبی و عرفانی دارای نکات آموزنده‌اند. در بخشی دیگر از کتاب می‌خوانیم:

ای دانا‌تر از هر دانا / به من نعمت اندیشیدن عطا فرما / تا قبل از انجام هر کار / به عاقبت آن / و قبل از هر آغاز عبرت گیرم / از پایان آن / ای آغاز / ای پایان…