کتاب گویای فصل شیدایی لیلاها

محصول نوین کتاب گویا
به روایت: مصطفی رحماندوست، شاهین علایی نژاد، احسان چریکی، غلامحسین مراقبی، غلام بابوته، مسعود میرزایی.
با آهنگسازی مهدی زارع
مدت زمان ۳۴۰ دقیقه

 رمان «فصل شیدایی لیلاها» روایت هفت راوی است از حرکت حضرت حسین (ع)؛ از خروج از مکه تا عصر عاشورا، روایتی که درون­گویی­ها و واگویه­های راویانش، بستری می­شود برای پیشبرد قصه. دغدغه­های راویان برای همراهی، کنار امام بودن یا در مقابل، چگونه یاری کردن و چرا یاری نکردن، محمل بازبیان اتفاقی است که اصلش را بسیار شنیده­ایم و اما ظرائف و لطائفی جا مانده که کمتر می­دانیمش… از این هفت نفر و بسیارهایی شبیه ایشان… و نگاه از پنجره روانشناختی و درون­کاوی این هفت نفر، شاید پاسخی باشد – اگرچه نه کامل و اگرچه کودکانه – برای سئوال همیشه تاریخ که؛ چه شد که چنین شد؟ و چرا؟

رمان، هم فرمی متفاوت دارد و هم زبانی آهنگین و شاعرانه. هفت راوی، عهده­دار روایت­اند و هفتمین­شان، نویسنده است در مقام دانای کل، و رمان با رفت و برگشتی مدام میان زاویه دید اول شخص­ها و راوی دانای کل، مضمون می­پردازد و پیش می­رود…

اما آنچه اثر پیش رویتان – کتاب گویای «فصل شیدایی لیلاها»  – را متفاوت می­کند با کارهایی که شنیده­اید و یا حتی با مکتوب اثر، نگاه ویژه­ای است پس­پرده تولید اثر؛ و آن هم از چند حیث:

اول انتخاب صداها به عنوان راویان؛ تلاش و دقتی وسواس­آمیز شده که صداها مابه­ازای جدی و کاملی باشند برای شخصیت­های اثر. هم از جنبه فیزیک راویان که سن و سال و موقعیت اجتماعی را شامل می­شود و هم از جنبه شخصیت و هویت آدم­ها که صدا نزدیک باشد به درونیات و جهان­بینی شخصیت­ها، گویی هرصدا تشخص تمامی است از صفات رفتاری و اخلاقی راویان.

و البته جنبه دیگری هم در انتخاب صدا دیده شده و آن این که علاوه بر هماهنگی صدا با فیزیک و روان شخصیت­ها، تلاش شده که صداها در نگاهی کل­گرا، هویت دراماتیک شخصیت­ها را نیز بازبسازند و در لایه نهان، کنش انتهایی هر راوی، منطبق باشد با صدایی که از او در مسیر روایت می­شنویم.

دوم نفس تعدد راوی؛ که خوانش مشکل کتاب را برای مخاطب حل می­کند و تعداد راویان با وجود تعدد صدا، به راحتی شناخته می­شوند و همراهی مخاطب با مضمون سریع­تر و سهل­تر اتفاق می­افتد.

سوم موسیقی اثر؛ همه اهل فن و علاقمندان حوزه موسیقی معترف­اند که ساختن موسیقی جدید و نو و شنیده نشده برای مضمون عاشورایی، چقدر دشوار و نشدنی می­نماید، هم به جهت بسیاری کارهای ساخته شده و هم به جهت محدودیت­های نانوشته این فضا، بنابراین آنچه از موسیقی در این اثر می­شنوید، هم به این دو دلیل – که موسیقی ترکیبی و تکراری نیست و هم همه قواعد معنایی این گونه را رعایت کرده – عمیقا قابل اعتناست و هم به این جهت که همراهی شگرفی دارد با هویت دراماتیک شخصیت­ها. انتخاب و تخصیص ملودی­های خاص برای هر راوی، علاوه بر این که نشان شخصیت او و تبیین­کننده حالات اوست، همسویی دلنشینی دارد با کنش دراماتیک او، بنابراین موسیقی حتی بدون کلام، باری از معنا را به دوش می­کشد و هم­افزایی حسی عمیقی با متن ایجاد می­کند.

چهارم نواها و افکت­ها؛ که استفاده اغراق­آمیزش می­تواند نتیجه را به نمایش رادیویی نزدیک­تر کند و از کتاب گویا دورتر. در این اثر علاوه بر پایبندی جدی به پارامترهای اصلی کتاب گویا و دور نشدن از ذات این مدیوم، سعی شده در حدود و اندازه همین مدیوم، نوآوری و خلاقیتی هرچه بیشتر برای جذاب­تر شدن و شنیدنی­­تر شدن اثر به کار بسته شود، به گونه­ای که بی­اغراق در فضاسازی و نمایشی کردن کار، از همه امکانات قاب کتاب گویا بهره گرفته شود.

و خلاصه این که… دقایق شیرین و خاطره­انگیزی را برایتان از شنیدن یک کتاب رقم بزند، و احساستان را برای لحظاتی با خود همراه کند… باشد که چنین…