وقتی پینوکیو آدم شد…

برداشتی غیرمنتظره از اثری کلاسیک. خلاقیت « خانم لیدا طرزی » مخاطب گروه سنی « ب و ج » را به روزهای پس از اتمام داستان آشنای پینوکیو می برد: وقتی قهرمان کله شق و ماجراجو به پسری واقعی تبدیل شده اما برخلاف انتظار همه، از شرایط جدیدش راضی و خوشحال نیست و به دنبال راهی می گردد تا به حالت قبلی برگردد و هرچقدر دلش می خواهد شیطنت بکند.

نویسنده از تمام شخصیت های داستان اصلی بهره برده و آنها را در این چالش جدید در کنار پینوکیو قرار داده. صد البته که هیچ نصیحت و توضیحی به گوش این پسر بچه فرو نمی رود. نه دلایل منطقی جینا و روکو می تواند او را قانع و آرام سازد و نه حتی، توضیحات و راهکار غیراخلاقی و هیجان انگیز روباه مکار.

پینوکیو از خوب بودن و انجام دادن وظایفی که به عنوان یک بچه باید به انجام برساند، کلافه است و مخاطب هشت سال به بالا به راحتی با او همذات پنداری می کند. اینطور به نظر می رسد که در شرارت، لذتی هست که هرگز در زندگی آرام و معقول نمی توان تجربه کرد!

پدیدآورندگان اثر، دوشادوش هم، کودک را با پرسشی اخلاقی و فلسفی مواجه می کنند. پرسشی که بسیاری از بزرگترها هم دلیلی منطقی برایش ندارند.

تصویرسازی «وقتی پینوکیو آدم شد »همچون سایر آثار « آقای منان عشینی» پر از ایده های جدید و زاویه دیدهای نامتداول است و باعث ارتقای سواد بصری و دقت کودک می شود. استفاده از ترفندهایی مثل سایه های متفاوت شخصیت اصلی، حس تعلیق را افزایش می دهد و مخاطب را برای رسیدن به بزنگاه پایانی اثر آماده می کند.

« وقتی پینوکیو آدم شد » با متنی نسبتاً طولانی، قدرت تمرکزی بیش از حد معمول می طلبد و باعث می شود تا کودک، ناخواسته بر روی متن دقت کند و به این شکل، علاوه بر ارتقای توان سواد پایه، به کمک سایر دروس هم می آید.

نکته ی آخر این که پایان « وقتی پینوکیو آدم شد… » اگر تاثیرگذارتر از بخش انتهایی داستان اصلی نباشد، از نظر رویکرد انسان مدارانه، دستکمی از آن ندارد.

نهمین جلد از « مجموعه ی اندیشه های خوشمزه» ، عشق را به زیباترین نحو ممکن به کودکان نشان می دهد وکودکان را به زندگی اندیشمندانه و مسئولانه فرا می خواند. کاری که به ندرت به آن دعوت می شوند.