فردا مسافرم

چشمه جوشان فرهنگ عاشورا در پی اعضار و قرون متمادی خالق اشعار و متون ادبی بلند و والایی در ستایش و پاسداشت مصیبت اعظم آل رسول‌الله در آن روز واقعه بوده است و از دل آنها والاترین و اعجاب‌انگیز‌ترین متون در ستایش و تعزیت و سوگورای حسین‌بن علی(ع) و یارن به خون غلطیده‌اش در کربلا خلق شده است.

ادبیات ایران به ویژه ادبیات جوان امروز ایران نیز از چنین قاعده‌ای مستثنی نبوده است و در سال‌های پس از پیروزی انقلاب اسلامی شاهد خلق آثار قابل توجهی در این زمینه بوده است. با این همه لذتی که خلق داستانی درباره این حادثه توسط یک نویسنده جوان در روزگاران پیش روی ما دارد، بسیار بیش از حس ستایش آمیزی است که ما با خواندن آثاری که پیش از این درباره عاشورا خوانده‌ایم.
رمان«فردا مسافرم» نوشته مریم راهی یکی از تازه‌ترین آثاری است که با چنین رویکری و در پی چنین اتفاقی از سوی انتشارات کتاب نیستان منتشر شده است.

راهی که دارای مدرک کارشناسی ارشد در رشته زبان‌شناسی است پیش از این نیز دو اثر داستانی برپا و یوما را منتشر کرده بود که رمان یوما را شاید بتوان یکی از معدود آثار بلند داستانی دانست که در ستایش و شرح زندگی بزرگ بانوری اسلام، حضرت خدیجه کبری(س) نوشته شده است.

راهی در رمان تازه خود با عنوان «فردا مسافرم» داستانی عاشقانه را در دل روزهای پر مصیبت پس از واقعه عاشورا روایت می‌کند. دختری عاشق پیشه از اهالی کوفه که پدرش روزگاری نه چندان دور سفیر امام علی(ع) بوده و برای حرب با دشمنان حسین از کوفه خارج شده است. پدر اما چند روزی پس از عاشورا به خانه بازگشته و از شدت و حیرت از آنچه دیده قادر به صحبت نیست و در همین حین کاروان اسرای اهل بیت(ع) نیز به شهر وارد می‌شود و دختر به دیدار آنان می‌شتابند و از زبان آنها به روایت از آنچه رخ داده می‌پردازد.

داستان اما در این اندازه خلاصه نمی‌شود. بخش‌های قابل توجهی از متن داستان روایتی است از زندگی برخی از شخصیت‌های خاندان نبوی. نویسنده در فصولی از رمانش با بازگشت به گذشته و روایت سرگذشت تاریخی برخی از چهره‌های خاندان نبوی سعی دارد تا برخی از خصوصیات آنها را که از ازل در درونشان نشسته را به قلم و کلمه بکشاند.

فردا مسافرم رمانی است عاشقانه که سه لایه از عشق را برای مخاطب خود معرفی می‌کند. عشقی قهرمان داستان به پسری کوفی که از امضا کنندگان نامه دعوت حسین‌بن علی(ع) به کوفه است، عشقی که اسرا و خانواده شهدای عاشورا به خاندان خود ابراز می‌کنند که بسیار سوزنده و در عین حال شیرین است و عشقی که فرزندان و پدران خاندان اهل بیت(ع) نسبت به آنها ابراز می‌داشته‌اند.

مریم راهی در سومین تجربه داستان نویسی خود در این رمان، به فخامت و پختگی زبانی قابل توجهی دست پیدا کرده است، کلمات و عبارات و میزانسن داستانی را به خوبی شناخته است و از پس مقتضیات خلق درام برآمده است. او رمانی چند لایه را نوشته است که هم می‌توان از تک تک جملاتش به صورت مجزا لذت برد و شیرینی و حس خواندن و شنیدن روضه را در جان زنده کرد و هم دل به ساختار داستانی آن بست.